- Huh? Volgens mij haal je dingen door elkaar.
- Dat klopt. Omdat deze verhaspeling kan verhelderen. Luister.
Ik heb een volkstuin aan de rand van het dorp. Je kent het wel, op zo’n rommelig maar knus complex met tuintjes dat verrijst waar een stuk grond over is.
Aan de ene kant grenzen we aan de rand van het dorp. Rijtjeswoningen, jaren vijftig, rooie pannen. Ooit van de woningbouwvereniging, nu koopwoninkjes “in het lagere segment”, met hier een dakkapel, daar een erker en dichte hagen om de voortuin. Hoge bomen drukken met hun wortels de tegels in de trottoirs omhoog. Buurtbewoners lopen, met of zonder hond, over een voetpad langs de volkstuinen het dorp uit, naar de hei of het bos.
Aan de andere kant van ons complex ligt een 27-holes golfbaan, een sjieke variant op Teletubby-land, maar dan voor volwassenen en helemaal van echt gras. Af en toe vindt een tuinder een wit balletje tussen de prei of de aardbeien. Er zijn nog geen gewonden gevallen.
Midden door ons tuincomplex loopt een Klompenpad, een wandelroute van provincie. Dat trekt vanuit het hele land wandelaars, want ja, ik woon in het mooiste stukje van Nederland. Hoe dan ook, ons complex is voor de wandelaars een bezienswaardigheid. Vooral de langs paraderende dames wijzen, wisselen oeh’s en ah’s uit, of houden stil om vragen te stellen. Zijn dat aardappels, meneer? Hun echtgenoten kijken weg of checken op hun telefoon de route, hun mail of second love. Een enkeling laat zijn telefoon in zijn broekzak en put zich uit in het etaleren van zijn plantenkennis.
- Wat is je punt?
Wat mij fascineert is de diversiteit in manier waarop mensen zich tot natuur verhouden. Terwijl de connectie met de natuur naar mijn idee heel primair, voor ieder kind hetzelfde, diepgeworteld en puur, op het moment van geboorte wordt meegekregen.
…. To be continued and finished